مدارهای تنفسی بیهوشی جزء اساسی سیستم بیهوشی هستند. از آنها برای رساندن مخلوطی از گازها، از جمله اکسیژن و داروهای بیهوشی، به بیمار در حین جراحی یا سایر اقدامات پزشکی استفاده می‌شود. این مدارها تهویه بیمار را تضمین کرده و وسیله‌ای برای نظارت و کنترل وضعیت تنفسی آنها فراهم می‌کنند. انواع مختلفی از مدارهای تنفسی بیهوشی وجود دارد، از جمله: مدارهای تنفس مجدد (مدارهای بسته): در این مدارها، گازهای بازدمی تا حدی توسط بیمار دوباره تنفس می‌شوند. آنها شامل یک محفظه جاذب CO2 هستند که دی اکسید کربن را از گازهای بازدمی حذف می‌کند و یک کیسه مخزن که گازهای بازدمی را قبل از تحویل به بیمار جمع‌آوری و موقتاً ذخیره می‌کند. مدارهای تنفس مجدد در حفظ گرما و رطوبت کارآمدتر هستند، اما برای اطمینان از عملکرد صحیح نیاز به نظارت و نگهداری منظم دارند. مدارهای غیر تنفس مجدد (مدارهای باز): این مدارها به بیمار اجازه نمی‌دهند گازهای بازدمی خود را دوباره تنفس کند. گازهای بازدمی به محیط خارج می‌شوند و از تجمع دی اکسید کربن جلوگیری می‌کنند. مدارهای غیرتنفس مجدد معمولاً شامل یک کنتور جریان گاز تازه، یک لوله تنفسی، یک شیر یک طرفه و یک ماسک بیهوشی یا لوله تراشه هستند. گازهای تازه با غلظت بالای اکسیژن به بیمار تحویل داده می‌شوند و گازهای بازدمی به محیط خارج می‌شوند. سیستم‌های تنفسی مپلسون: سیستم‌های مپلسون به انواع مختلفی از جمله سیستم‌های مپلسون A، B، C، D، E و F طبقه‌بندی می‌شوند. این سیستم‌ها از نظر پیکربندی متفاوت هستند و برای بهینه‌سازی تبادل گاز و به حداقل رساندن تنفس مجدد دی اکسید کربن طراحی شده‌اند. سیستم‌های تنفسی دایره‌ای: سیستم‌های دایره‌ای، که به عنوان سیستم‌های جاذب دایره‌ای نیز شناخته می‌شوند، سیستم‌های تنفس مجددی هستند که معمولاً در عمل بیهوشی مدرن مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنها دارای یک محفظه جاذب CO2، یک لوله تنفسی، یک شیر یک طرفه و یک کیسه تنفسی هستند. سیستم‌های دایره‌ای امکان انتقال کنترل‌شده‌تر و کارآمدتر گازهای تازه به بیمار را فراهم می‌کنند و در عین حال تنفس مجدد دی اکسید کربن را نیز به حداقل می‌رسانند. انتخاب مدار تنفسی بیهوشی مناسب به عوامل مختلفی از جمله سن، وزن، وضعیت پزشکی و نوع عمل جراحی بیمار بستگی دارد. ارائه دهندگان بیهوشی این عوامل را به دقت در نظر می‌گیرند تا تهویه و تبادل گاز بهینه را در حین تجویز بیهوشی تضمین کنند.
