مدارهای تنفسی بیهوشی جزء ضروری سیستم تحویل بیهوشی هستند.آنها برای رساندن مخلوطی از گازها، از جمله اکسیژن و عوامل بیهوشی، به بیمار در حین جراحی یا سایر اقدامات پزشکی استفاده می شوند.این مدارها تهویه بیمار را تضمین می کنند و وسیله ای برای نظارت و کنترل وضعیت تنفسی او فراهم می کنند. انواع مختلفی از مدارهای تنفسی بیهوشی وجود دارد که عبارتند از: مدارهای تنفس مجدد (مدارهای بسته): در این مدارها گازهای بازدمی تا حدی توسط بیمار بازدم می شوند.آنها از یک قوطی جاذب CO2 تشکیل شده اند که دی اکسید کربن را از گازهای بازدمی خارج می کند و یک کیسه مخزن که گازهای بازدمی را قبل از تحویل مجدد به بیمار جمع آوری و به طور موقت ذخیره می کند.مدارهای تنفس مجدد در حفظ گرما و رطوبت کارآمدتر هستند اما برای اطمینان از عملکرد صحیح نیاز به نظارت و نگهداری منظم دارند. مدارهای غیر تنفس مجدد (مدارهای باز): این مدارها به بیمار اجازه تنفس مجدد گازهای بازدمی خود را نمی دهند.گازهای بازدم شده به محیط خارج می شوند و از تجمع دی اکسید کربن جلوگیری می کنند.مدارهای غیر تنفس مجدد معمولاً از یک جریان سنج گاز تازه، یک لوله تنفسی، یک دریچه یک طرفه و یک ماسک بیهوشی یا لوله تراشه تشکیل شده است.گازهای تازه با غلظت اکسیژن بالا به بیمار تحویل داده می شود و گازهای بازدم شده به محیط خارج می شوند. سیستم های تنفسی Mapleson: سیستم های Mapleson به انواع مختلفی از جمله سیستم های Mapleson A، B، C، D، E و F طبقه بندی می شوند.این سیستم ها از نظر پیکربندی متفاوت هستند و برای بهینه سازی تبادل گاز و به حداقل رساندن تنفس مجدد دی اکسید کربن طراحی شده اند. سیستم های تنفس دایره ای: سیستم های دایره ای که به عنوان سیستم های جاذب دایره نیز شناخته می شوند، سیستم های تنفس مجدد هستند که معمولا در بیهوشی مدرن استفاده می شوند.آنها دارای یک قوطی جاذب CO2، یک لوله تنفسی، یک دریچه یک طرفه و یک کیسه تنفس هستند.سیستم های دایره ای امکان تحویل کنترل شده و کارآمدتر گازهای تازه به بیمار را فراهم می کنند و در عین حال تنفس مجدد دی اکسید کربن را نیز به حداقل می رسانند. انتخاب مدار تنفسی مناسب بیهوشی به عوامل مختلفی از جمله سن، وزن، وضعیت پزشکی بیمار و نوع روش جراحیارائه دهندگان بیهوشی به دقت این عوامل را برای اطمینان از تهویه و تبادل گاز بهینه در طول تجویز بیهوشی در نظر می گیرند.
