ماسک اکسیژن، ماسک نبولایزر، ماسک بیهوشی، ماسک جیبی CPR، ماسک ونتوری، ماسک تراکئوستومی و اجزای آن

ماسک اکسیژن وسیله‌ای است که برای رساندن اکسیژن به فردی که به اکسیژن اضافی نیاز دارد، استفاده می‌شود. این ماسک به گونه‌ای طراحی شده است که بینی و دهان را بپوشاند و معمولاً از مواد نرم و انعطاف‌پذیر ساخته شده است. ماسک از طریق یک سیستم لوله به یک منبع اکسیژن، مانند مخزن اکسیژن یا متمرکزکننده، متصل می‌شود. اجزای اصلی یک ماسک اکسیژن عبارتند از: ماسک: خود ماسک بخشی است که بینی و دهان را می‌پوشاند. معمولاً از پلاستیک یا سیلیکون شفاف ساخته می‌شود و راحتی و تناسب ایمنی را برای کاربر فراهم می‌کند. بندها: ماسک با بندهای قابل تنظیم که دور پشت سر قرار می‌گیرند، در جای خود نگه داشته می‌شود. این بندها را می‌توان برای اطمینان از تناسب ایمن و راحت تنظیم کرد. لوله: ماسک از طریق یک سیستم لوله به منبع اکسیژن متصل می‌شود. لوله معمولاً از پلاستیک انعطاف‌پذیر ساخته شده و اجازه می‌دهد اکسیژن از منبع به ماسک جریان یابد. کیسه مخزن اکسیژن: برخی از ماسک‌های اکسیژن ممکن است یک کیسه مخزن اکسیژن متصل داشته باشند. این کیسه به تضمین تأمین مداوم و پایدار اکسیژن برای کاربر، به ویژه در مواقعی که ممکن است جریان اکسیژن نوسان داشته باشد، کمک می‌کند. رابط اکسیژن: ماسک اکسیژن دارای رابطی است که به لوله منبع اکسیژن متصل می‌شود. این رابط معمولاً دارای مکانیزم فشاری یا پیچشی برای اتصال و جدا کردن ایمن ماسک است. دریچه‌های بازدم: ماسک‌های اکسیژن اغلب دارای دریچه‌ها یا دریچه‌های بازدم هستند که به کاربر اجازه می‌دهند بدون محدودیت نفس بکشد. این دریچه‌ها از تجمع دی اکسید کربن در داخل ماسک جلوگیری می‌کنند. به طور کلی، ماسک اکسیژن یک وسیله پزشکی حیاتی است که به افراد دارای مشکلات تنفسی امکان می‌دهد اکسیژن لازم را که برای تنفس و رفاه عمومی به آن نیاز دارند، دریافت کنند.